Bijeli luk ili češnjak se uglavnom sadi u jesen, prezimljuje, i u idućoj godini razvija vegetativnu masu i lukovicu – glavicu. Ima kraće razdoblje mirovanja, pa se repromaterijal ne može čuvati do proljeća iduće godine. Većina ovih ekotipova ima krupnije i šire listove, krupniju lukovicu s manjim brojem krupnih češanja u lukovici.
Bijeli luk je kao i crveni sličnih zahtjeva prema tlu i plodoredu. Uzgaja se iza okopavina koje su obilno gnojenje organskim gnojem. Ako nema takvih površina onda svakako prije sadnje treba obaviti gnojidbu organskim gnojivima. Na istoj površini može se uzgajati svake 3 – 4 godine.
Priprema tla za sadnju ista je kao i kod proizvodnje crvenog luka. Češnjak ima mali broj selekcioniranih sorti, pa se za proizvodnju koristi sadni materijal proizveden što bliže području uzgoja češnjaka. Prosječna masa lukovice naših domaćih ekotipova obično je 30 – 40 g, a primjerice francuski kultivari oslobođeni virusa imaju prosječnu masu lukovice 70 – 100 g, što je dovoljno ilustrativan primjer.
Jesenskom se sadnjom postižu veći prirodi, glavice su krupnije, ali se kraće čuvaju od glavica proizvedenih proljetnom sadnjom. Jesenska sadnja češnjaka obavlja se krajem septembra i u oktobru. Češnjak se sadi na dubinu 4 – 5 cm. Sadnja se obavlja u trake ili redove, ovisno od potreba i mogućnosti. Najčešće se sadi u troredne ili četveroredne trake na razmak 30 x 10-12 cm.
Češnjak je tehnološki sazrio kada lišće požuti, a stabljika se počinje sušiti. Vadi se po suhom i lijepom vremenu, kad je tlo umjereno prosušeno. Nakon vađenja češnjak se smješta u prostor zaštićen od sunca, u tankom sloju da se prosuši, a poslije se čisti i sprema za čuvanje.
